Rozdział XV - Ostatni

Świeżo wypoczęte Łowczynie ruszyły do walki. Jedna z nich podeszła do mnie i sama zaczęła walczyć z Chaosem, odciągając go ode mnie. Szybko się otrząsnęłam i ruszyłam jej na pomoc. Choć było nas dwie, a on jeden, walka zajęła nam kilka godzin. Gdy słońce zaczęło się już chować, Łowczyni wykonała jeden ruch, ruch który był zbawieniem dla nas wszystkich.

Nie opanowałam jeszcze tego, jak Chaos został umieszczony w ciele herosa, ale cios Łowczyni był dla niego śmiertelny. Kiedy opadł na ziemię potwory popatrzyły na niego i zaczęły uciekać. Ten samy zmysł co wcześniej podpowiadał mi, że już nie wrócą, że to koniec. Że wygraliśmy.

Wypełniła mnie dzika radość. Miałam ochotę tańczyć i skakać, ale byłam też zmęczona więc odpuściłam sobie to. Popatrzyłam na naszą wybawicielkę.

-Thalia – przedstawiła mi się. Skojarzyłam ją z córką Zeusa, przywódczynią Łowczyń o której opowiadała mi Annabeth. Myśl, że walczyłam z kimś tak ważnym i doświadczonym przyprawiła mnie o dumę.

-Lia – również się przedstawiłam.

I popatrzyłam na Obóz. Mimo licznych strat w herosach i budowlach każdy był teraz szczęśliwy. Na twarzach wszystkich było widać radość i ulgę. Zbiegłam ze Wzgórza i oceniłam nasze straty.

Pawilon jadalny ledwo trzymał się w pozycji pionowej. Domki Aresa, Apolla i (co mnie trochę zasmuciło) Demeter zostały zmiażdżone. Połowa plantacji truskawek była zdeptana. Ale to wszystko. O wiele liczniejsze straty był w herosach i to mnie martwiło. Musiałam się upewnić, czy Rachel, Harper, Nico, Percy, Annabeth, Bianca i wszyscy inni żyją.

Okazało się, że Harper, Percy'emu i Ann nic się nie stało, a Rachel ma złamaną rękę. Nie mogłam za to znaleźć rodzeństwa di Angelo.

Gdy już miałam informować o tym Chejrona, przede mną stanął Nico.

-Nico! - ucieszyłam się i go przytuliłam. Ciekawe, jak się czuję z tym, że zabiłam jego dziewczyną, która w rzeczywistości była dziwną gadzio-kobietą.

-Cieszę się, że nic ci nie jest. - powiedział i uśmiechnął się do mnie.

-Okay, a teraz mnie wysłuchaj. - dodał zaraz. - Ja tak naprawdę nigdy nie kochałem Angeliny, sam nie wiem dlaczego z nią byłem. Może rzuciła na mnie jakiś urok czy coś. Tak naprawdę, to zawsze... zawsze myślałem o tobie. Podczas walk też myślałem, czy żyjesz, czy wszystko w porządku. - czułam, że zaczynam się rumienić. - Kocham cię. Dasz mi szansę?

Już miałam odpowiedzieć, ale usłyszałam, że ktoś mnie woła. Odwróciłam się i zobaczyłam Chejrona. Mamrocząc przeprosiny, podbiegłam do centaura.

-Tak?

-Chciałbym, żebyś przyszła za półgodziny do Wielkiego Domu. Musimy o czymś porozmawiać. Myślę, że... że to wszystko było za łatwe. A co jeśli Chaos był tylko przykrywką, odwróceniem naszej uwagi od czegoś innego? - zaczął mamrotać coś do siebie.

Czy dobrze zrozumiałam? Czy Chejron uważał, że całe nasze poświęcenie i walka była tylko przykrywką? Czymś nie ważnym?

Mimo to pokiwałam głową, i usłyszałam kolejne wołanie. Tym razem była to Bianca, która stała na Wzgórzu Herosów i machała do mnie.

Podeszłam do niej i mocno przytuliłam.

-Nie widziałam cię ani wczoraj ani dzisiaj. Strasznie się martwiłam – powiedziałam odsuwając się od niej.

-Ja też. - powiedziała, wzięła głęboki oddech i oznajmiła mi.

-Posłuchaj, ja wracam na Olimp. Hades mówił, że muszę się jeszcze wykurować z kilka miesięcy. Potem znowu dołączam do Łowczyń. Idziesz ze mną czy zostajesz tutaj?

Powoli przetrawiałam to, co powiedziała mi Bianca. Spojrzałam w dół, na Obóz. Na Percy'ego i Annabeth, którzy przytulali się na plaży, na Rachel, która siedziała na werandzie Wielkiego Domu i coś pisała w notatniku, na Chejrona, który galopował między chorymi, na Harper, która pomagała Katie robić plany nowego domku, na Nico, który stał przy truskawkach i patrzył się na mnie wyczekująco.

A potem uśmiechnęłam się szeroko, i nie patrząc na Biancę, powiedziałam do niej.

-Wiesz co? Ja zostaję. Tu jest mój dom.

I tak kończę swoje opowiadanie. 

Dziękuję wszystkim, którzy czytali i komentowali - to dzięki wam wracałam na bloga i tak doszłam do końca. Właśnie, koniec... Ja osobiście nie jestem ani trochę zadowolona z całego opowiadania. Wszystko jest pokręcone i zagmatwane, mnóstwo razy opuszczałam bloga... 

Tylko teraz co mam robić dalej? Zakończyć wszystko, dalej pisać o Lii, czy może o jakiejś zupełnie innej córce Demeter? Nie mam zielonego pojęcia. Jak się zastanowię dam wam znać. 

No i tak wszyscy razem dotrwaliśmy do końca. 

Dziękuję!