Rozdział IV - Misja

Hejka, to ja. Jedna mała osóbka (zdradzę cię, nie obraźnisz się?) Merr, poprosiła mnie o niepisanie tekstem wyśrodkowującym. A więc, zgodnie z życzeniem:

Już jutro mieliśmy wyruszyć na misję by uratować boginię, Demeter, i, czego chciałam ja – dowiedzieć się coś więcej o Biance, wyborze Bianci i tak dalej. A to mogli wiedzieć tylko Percy i Nico. Dzisiaj Chejron omówił z nami plan ''podróży”. Najpierw mieliśmy się udać na Olimp, bo, według Chejrona, bogowie mogą wiedzieć więcej. Potem udać się we wskazany cel, pokonać potwory, itd., i oczywiście trzymać się przepowiedni, czyli jechać na północ (a przy okazji spotkać Mikołaja, ale nie powiedziałam tego na głos). Nie mówiłam nikomu o moim śnie, tylko Biance (ale ona i tak mogła to wyczytać z moich myśli). Wydawało mi się, że ona wie coś o tej kobiecie którą byłam ja i o tej dziewczynce. I nie umknęło mi, że miała takie samo nazwisko.

Po południu Annabeth zabrała mnie do zbrojowni, żebym wybrała sobie jakiś miecz lub sztylet. Szczególnie jeden mnie zainteresował. Na rękojeści po obu stronach wymalowane były róże, ale ich łodygi przypominały węże. Ann skrzywiła się.

-Co? - zapytałam.

-To jest sztylet Sileny Beauregard.

-Tej... tego szpiega?

-Przyjaciółki – szybko mnie poprawiła Ann. Wzmianka o Silenie o czymś mi przypomniała.

-Co dzisiaj jest? - zapytała,

-Niedziela.

-We wtorek jest ten dzień, prawda?

-Hmm.

-Pewnie jesteś smutna, że nie możesz na nim być?

-Hmm.

Przestałam się odzywać i odłożyłam sztylet na miejsce. Wreszcie zdecydowałam się, na (również) sztylet z czymś co przypominało cekiny i zarazem łuski smoka na rękojeści. Po tym jak już go wybrałam popędziłam do Rachel – nie widziałam jej od kiedy wypowiedziała przepowiednię, a od tego czasu... no cóż, narada domków i mój sen. Kiedy jej o tym opowiedziałam powiedziała:

-A może Bianca wie coś na ten temat?

Obydwie zastygłyśmy w bezruchu by nastąpiła zupełna cisza, jednak Bianca nie była skora do rozmów.

-Też tak myślę, ale ona nie chce gadać.

Denerwowało mnie, że Rachel jest wyższa ode mnie. Bianca mnie zmiejszyła.

-Nie wiem.

-Ale... jesteś Wyrocznią, nie możesz... no wiesz...

-Ja tylko gadam przepowiednie i mam wizje, nie przewiduje przyszłości ani nic takiego.

-To źle?

-Hmm, niech się zastanowię.

Następnie Annabeth i Percy postanowili mnie pouczyć walki na miecze. Najpierw mi pokazali kilka prostych chwytów itd., a potem spróbowałam z Ann. Prawie z nią wygrałam, jednak była szybsza i odparowała moje cięcie, przy okazji przewracając mnie do tyłu. W starciu z Percy'm nie miałam żadnych szans. Ciął, obraniał się, był szybki jak strzała. Ten dzień upłynął tak jak Percy, czyli szybko. Kiedy położyłam się spać, miałam dziwaczne poczucie, że dzisiaj się nie wyśpię.

W moim śnie tym razem nie pojawiała się tajemnicza kobieta i dziewczynka. Tym razem widziałam kobietę z brązowymi włosami i delikatną cerą. Pryskała złotym światłem, na głowie miała wieniec kwiatów. Moja matka, Demeter. Leżała w jakiejś jaskini. Ręce miała spętane łańcuchami, a gdy próbowała wyjść niewidzialna bariera ją odpychała.

-Och, Demeter, Demeter. Co byś powiedziała na... powiedzmy... śmierć jednej z twoich córek, a oprócz tego jeszcze innych herosów? - zaśmiał się głos w ciemności.

Moja matka się skrzywiła.

-Czyżby coś ci nie pasowało? Ach, no tak! Te okropne łańcuchy! - ''okropne” wymówił z akcentem. Pff.

Demeter jeszcze raz próbowała wyjść z jaskini. Efekt – taki sam jak wcześniej.

Głos z ciemności zaśmiał się ze swojego sukcesu, aż zadrżał sufit. Byłam pewna, że lada chwila zawali się na moja matkę. Właśnie w tej chwili się obudziłam.

Otworzyłam oczy i po omacku zaczęłam szukać latarki. Gdy upewniłam się, że nie leże w ciemnej, wilgotnej i brudnej jaskini z kruchym sufitem położyłam się na łóżku. Sprawdziłam zegarek – 02:32. Poszukałam Bianci w swoim umyśle.

-Hej! Bianca! - wrzasnęłam. Oczywiście w myślach. - Łowczynie! Artemida! Nico!

Poczułam jakby podskoczyła.

-Co? - zapytała zaspanym głosem

Opowiedziałam jej swój sen.

-Ten głos z ciemności... Nie wiem. Ale wiem, że twoja matka jest w niebezpieczeństwie.

-Bianca?

-Hmm?

-Czy to się działo teraz?

-Nie wiem. Sny herosów to mogą być wizje, mogą być wspomnienia i może być to, co się dzieje teraz. U herosów nie ma po prostu snów.

-Hmm.

Rano Chejron zawołał nas do Wielkiego Domu – mnie, Annabeth, Percy'ego i Nica. Załatwił nam transport – konkretnie pegazy. Widziałam już je wcześniej, w stajni. Nico stanowczo protestował ale Percy (który najwyraźniej umie gadać ze zwierzętami) wytłumaczył koniom i Nicowi że ten drugi jest bezpieczny, itd., itd. Percy wsiadł na pegaza imieniem Mroczny, ja na Błyskawicę, Annabeth na Gwidona i Nico na Szarlotkę. Dziwaczne imiona, nie?

Kierowaliśmy się na Manhattan. Nie wiem jak ich, ale mnie ciekawiło, jakim cudem ludzie nie zauważą czterech skrzydlatych koni z jeźdźcami ze śmiercionośną bronią na grzbietach. Oczywiście Ann tłumaczyła mi o Mgle – ale śmiertelnicy musieli coś zobaczyć, nie? Kierowaliśmy się teraz na Empire State Building.

-Mieliśmy lecieć na Olimp! - wrzasnęłam próbując przekrzyczeć szum wiatru.

-Empire State Building, piętro 600. Olimp – wyjaśniła Ann, ale nie za bardzo w to wierzyłam.

Byliśmy już bardzo blisko. Serio, albo te pegazy miały napęd rakietowy, albo to ja przysnęłam w trakcie lotu. Jechaliśmy i jechaliśmy.

-Uch, wydarzy się coś niedobrego – zapowiedziała Bianca.

-Co? - wrzasnęła Ann.

-Bianca powiedzieła, że wydarzy się coś niedobrego! - krzyknął Percy.

Potaknęłam.

-Kiedy? - zapytała Ann.

Chwilka przerwy. I jeszcze. I jeszcze.

-Teraz!!!

I nagle zobaczyliśmy wielkie czarne coś przed nami.

To coś się zbliżało.

-Co to jest?! - zapytałam.

-Nie mam pojęcia! - odkrzyknęła Ann. Leciała z tyłu. Ja trochę ja wyprzedzałam, a chłopacy wyszli na przód. Percy wyjął długopis. Już miałam krzyknąć, że namazanie na tym czymś napisu "Jestem głupkiem" niczego nie zmieni, ale Percy odetkał długopis a ten zamienił się w miecz.

-Ale bajer! - wyszeptałam.

To coś okazało się być... cosiem. To był wielki czarny pies z dymu. Lub smok. Nie wiem co, może coś pomiędzy, ale ważne jest że nas atakowało.

Ruszyło czarną łapą i prawie zmiotło Mrocznego z Percym na Ziemię. Zobaczyłam jak Ann wyjmuje swój sztylet, więc też ruszyłam po swój. Zobaczyłam jak Mroczny pikuje nad głową potwora.

-Percy, zajmij go czymś! - wrzasnęła Ann i poleciała w dół, pod łapy powtora. Cofnął się i już myślałam, że zgniecie Annabeth na pasztet, ale ona przeleciała przez jego ciało. Zrozumiałam. Był cały z dymu. Percy chciał go uderzyć, ale ostrze przeleciało przez niego nie robiąc mu krzywdy.

-Percy, celuj w oczy i nos! - chciałam krzyknąć, bo tylko to (no i usta) nie było z dymu. Zorientowałam się, że Percy mnie nie słyszy. Gdzieś po drugiej stronie potwora była Annabeth, obmyślała plan.

-PERCY! - wrzasnęłam.

Odwrócił się w moją stronę. Szybko kazałam pegazowi do niego podlecieć, jednak on zapikował w dół rzucając mieczem na każdą stronę. Rozumiałam go. Chciał odwrócić jego uwagę. Zacisnęłam palce na sztylecie. Podleciałam bliżej. Chciałam wbić mu sztylet w oko, ale od akurat odwrócił głowę, żeby spojrzeć na Annabeth. Musiałam odwrócić jego uwagę. W tej chwili dostrzegłam coś, co mogło by nam pomóc.

-Nico! - zawołałam – Wiatrak!

Na szczęście zrozumiał. Poleciał na Szarlotce i – nie wiem jak to zrobił – włączył wiatrak. Skierował go na potwora. Jego ciało z dymu zaczęło się rozwiewać. Zwrócił głowę w moją stronę. Zamknęłam oczy i wbiłam mu sztylet w oko. Zawył żałośnie. Próbował mnie zadrapać, ale jego łapa powoli odpływała. Pozbawiłam go również widzenia w drugim oku. Po chwili jego pozostałości poleciały w dół. A my zostaliśmy sami.

Annabeth i Percy którzy chcieli się dowiedzieć co się stało z potworem wrócili do nas i oznajmili, że rozleciał się zanim doleciał. No i w jakimś parku stoi teraz rzeźba w kształcie nosa. Rozbawiło nas to. Niedługo byliśmy przy Empire State Building. Zaczęłam drżeć. Nie wie, czy to opóźniona reakcja na tego potwora czy zdenerwowanie przed spotkaniem z bogami. Wzięłam głęboki oddech. I wkroczyliśmy do budynku.

To tyle jak na dzisiaj. Ale pewna nie jestem, możliwe że następna notka jeszcze dzisiaj!

Tudzia