Rozdział III - Bianca di Angelo & Lia Jones

Następnego dnia rano, około siódmej, pobiegłam do Rachel. Mieszkała w jaskini przed lasem.

-Rachel! - wrzasnęłam gdy tylko tam przybiegłam.

Nie chcę mówić, jak wyglądała. Jeszcze gorzej niż wczoraj. Włosy zebrały się w jedną, niewyraźną szopę. Pod oczami miała podkowy. Widziałam, że próbowała to zatuszować makijażem, ale wyszło marnie. Brązer tylko pokreślał jej zmęczenie, szminka upodobniała ją do wampirzycy, a puder rozmazywał się po twarzy.

-Rachel – jęknęłam.

-Czego? - dosyć nie wyraźnie mruknęła.

-Muszę wiedzieć o czym były twoje wizje.

-Po co?

-Przemawia do mnie Bianca di Angelo.

Rachel wybałuszyła na mnie oczy.

-C-co?

-To ta... Idziemy do Percy'ego!

Rachel zaprowadziła mnie do Percy'ego, chłopaka Annabeth. Siedzieli razem w domku Posejdona i... no ten... całowali się. Oboje z Rachel się zarumieniłyśmy.

-Ehem! - odchrząknęła Rachel.

Przestali się miziać i podnieśli wzrok na nas.

-Percy. Ty ją może znałeś... - chciałam wszystko wytłumaczyć, ale przerwała mi Bianca di Angelo.

-Percy! Uwolnij mnie! Złapała mnie Gaja! Nie mogę wrócić do umarłych, ale mogę do żywych. Uwolnij mnie! Nie pozwól żeby Nico popełnił... - dalszego głosu nie słyszałam. Wiedziałam i widziałam, że wypowiedziałam te słowa na głos.

-Bian...ca? - wyszeptał Percy.

-O tym chciałam powiedzieć. To wczoraj ona namówiła mnie, żebym skłamała na temat swojego pochodzenia. Ann, uwierz.

Annabeth zastanowiła się chwilę.

-Ok, wierzę, ale tylko dlatego że widziałam i słyszałam, co właśnie zrobiłaś.

-Wiem, ona przemawia przeze mnie.

-Lia – powiedział Percy – ona nie tylko przez ciebie przemawia. Ty... zamieniłaś się w nią.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. To dziwaczne.

-Bianca chce cię prowadzić, a tym samym wrócić do świata żywych, jak powiedziała. - odgadnęła Annabeth – Przemawia przez ciebie. Jako, że jest już umarła, wie, co się stanie, i jaki ma na to wpływ to co zrobimy teraz. Dlatego Bianca chce tobą kierować, bo prawdopodobnie ma się coś stać, coś dobrego, a jeśli ty zrobisz coś niezgodnego z tym to to się nie stanie. Jedyne, z czym ma problem, to z tym, że ty jej nie pozwalasz.

-Ja... jej... nie pozwalam?

-Musisz pozwolić jej w siebie wejść.

-Ale... nie zamienie się w nią czy coś?

-Nie. Ona po prostu będzie czasami przez ciebie przemawiała. No i całkiem spora możliwość, że podczas snu będziesz się mogła z nią spotykać. Tylko jest efekt uboczny. Kiedy otworzysz swoją duszę żeby weszła... No wiesz... Dużo zmarłych chce mieć kim pokierować... Musisz być staranna i otworzyć swoją duszę tylko dla Bianci. Tylko.

Coś mnie drgnęło od środka.

-Czekam. Pójdę pierwsza. Jako córka Hadesa chyba mogę ich zatrzymać. - usłyszałam.

-Super. Bianca jest przygotowana – powiedziała Ann. - Polecę do Chejrona i możesz zacząć ''otwierać swoja duszę''. Tylko mam jedno pytanie: dlaczego Bianca wybrała ciebie? Przecież ona cię w ogóle nie zna.

-Zobaczymy – powiedziałam równo z Biancą.

Annabeth wyleciała z domku a my czekaliśmy. Za chwilę jednak przybiegli obydwoje.

-Percy, Rachel, Lia... To prawda, co Annabeth mówi?

Wszyscy pokiwaliśmy głowami.

-Nie widziałem co prawda, przez te tysiąc lat kiedy żyję wejścia umarłego w żywego. Teraz może mam okazję. Jeśli nie chcesz tego robić, Lio, nie musisz.

Wziełam, głęboki oddech.

-Chcę.

I wyobraziłam sobie Biancę. Raz, jedyny raz, podczas którego wołała Percy'ego ją widziałam. Postać dziewczyny ze srebrym strojem (Łowczyń, jak powiedziała Ann) z zieloną czapeczką na głowie. Wyobraziłam sobie szklankę – moją duszę, a nad nią Biancę. Wyobraziłam i poczułam jak szlanka się otwiera. Poczułam tysiące głosów. Pewnie się zastanawiacie jak można czuć głosy. Nie wiem, nie potrafię wytłumaczyć. Nagle widziałam jak próbuje wejść w tą szklanke tysiące osób, a Bianca tylko stoi i czeka. Ona nie może wejść. Ja muszę otworzyć swoja duszę tylko dla niej. Wyobraziłam sobie mur – wielki, gruby i szary, który odradza szklankę od innych. Wobraziłam sobie wejście przed Biancą, a potem kolejny mur odgradzający Biancę od innych. Wtedy Bianca postawiła krok... i wessała ją szklanka. I poczułam się jakby tysiące szpilek wbiło się w moje ciało. Zobaczyłam Biancę – szła do mnie powoli z uśmiechem na twarzy.

Słyszałam krzyki. Annabeth, Percy'ego, Rachel, Chejrona.

-Witaj – powiedziałam do Bianci.

A następnie zemdlałam.

Kiedy się obudziłam stwierdziłam jakąś zmianę w sobie. Byłam mniejsza o jakieś trzy centymetry, na sobie miałam srebrny stój Łowczyni a na głowie zieloną czapeczkę.

Zamieniłam się w Biancę, pomyślałam. Przekręciłam się na bok, ale wskutek tego spadłam z łóżka. Podniosłam głowę, i, dziwna rzecz, nie zauważyłam twarzy Bianci, lecz swoją. Srebrny strój Łowczyni jakby powoli blakł.

Do domku (bo oczywiście, znajdowałam się w domku Percy'ego, tam, gdzie doszło do wejścia) weszli Ann, Percy, Rachel i Chejron.

-Na Zeusa! - zawołała Annabeth i Rachel i pobiegły do mnie.

-Coś ze mną nie tak? - zapytałam szybko.

-Ty... ty... - Ann nie mogła znaleźć słów.

-Co...C-co się stało?

Szybko rzuciłam okiem na moje ubranie w lustrze. To co zobaczyłam... nie miało żadnego sensu.

Srebrny strój Łowczyni połyskiwał leciutko. Zielona czapka przekrzywiona na bok nadawała mi troszkę zawadiacki wygląd. Moje oczy, jak zwykle zielone, tym razem miały bystre i przenikliwe spojrzenie, niż, zamiast wcześniej, być rozbawione i szalone. Włosy układały się gładko i pięknie zamiast być wiecznie nie ułożoną szopą.

-Bianca cię zmieniła – wyszeptała Annabetch.

Łzy (tak, łzy!) napłynęły mi do oczu. Wiedziałam, co to oznacza. Żeby spełniło się to, co Bianca widziała, musiałam skłamać na temat swojego pochodzenia, bo musiałam przyjść z Rachel do Annabeth. Annabeth była u Percy'ego, a Bianca chciała, żeby wejscie było w tym domku. Ale reszty nie rozumiałam. Dlaczego Bianca mnie zmieniła?! I co mają oznaczać te ciuchy, ubrania.

-Och, Lio, pewnie nic nie rozumiesz. Z czasem to się wyjaśni. A... i zaraz Rachel wyplunie przepowiednie.

I zaraz Rachel schyliła się i wypluła z ust zielony dym.

-Na misję dziecie Demeter wskaże,

Chłopiec przeżyje, Dziewczyna może

Bogini Nyks oświeci mocą,

A Zeus przyjdzie – pewnie z pomocą.

Czwórka niech stanie w północnej ranie,

Dalej prowadzą świąteczne sanie.

Ostatni wers był wręcz komiczny. No bo ''Dalej prowadzą świąteczne sanie''? To jakiś wers dla idiotów.

Po obiedzie Chejron zwołał naradę grupowych domków i mnie, i kozła Grovera, o którym opowiadała mi Ann i Rachel.

-A więc – zaczął Chejron – musimy isć na misję. Oprócz tego, doszły do nas wieści... Że porwano boginię Demeter.

Kathie, grupowa mojego domku podniosła się.

-Nasza matka?!

-Kathie, spokojnie – zawołał Chejron – Rachel wymówiła przepowiednię. Jak ona...

-Na misję dziecię Demeter wskaże,

Chłopec przeżyje, Dziewczyna może

Bogini Nyks oświeci mocą,

A Zeus przyjdzie – pewnie z pomocą... – wyrecytowałam.

-...czwórka niech stanie w północnej ranie... – powiedziała Annabeth.

-...dalej prowadzą świąteczne sanie. – usmiechnął się Percy.

Wszyscy zaczęli mruczeć coś do siebie.

-Na początek – powiedział Chejron – trzeba zastanowić się nad wersami. Na misję dziecie Demeter wskaże.

Wszyscy spojrzeli na Kathie. Ja też. Kathie wstała i powiedziała lekkim głosem.

-Nie wiem, czy powinnam iść. W końcu to w obecności Lii przemówila Rachel.

Nastała cisza, którą rozumiałam tak, że każdy jest za Kathie. Kathie usiadła.

-Chłopiec przeżyje, dziewczyna może.

-To chyba znak, ze na misje powinna pójść jeszcze jedna i dziewczyna i jeden chłopak. - powiedziałam.

-Annabeth, Percy? - powiedział Chejron. Oboje skinęli głową, choć Ann nie wydawała się zachwycona słowami ''dziewczyna może''.

-Bogini Nyks oświeci mocą.

-Nyks to bogini nocy. Może przyjdzie i da wam jakąś moc – powiedział Connor z domku Hermesa.

-Byłoby miło – mruknęła Kathie.

-A Zeus przyjdzie – pewnie z pomocą.

-To super – wyszczerzył się Percy.

-Nie zapominaj, że tam jest ''pewnie'' a nie z pomocą.

-Czwórka niech stanie w północej ranie.

Spojrzeliśmy po sobie. Czwórka. Czyli na misję powinna iść jeszcze jedna osoba?

No i jeszcza ta północna rana. Co to miało znaczyć?!

-Dalej prowadzą świąteczne sanie.

-Może otrzymacie pomoc od Mikołaja – zawołał ktoś.

-Dobrze więc – powiedział Chejron – Na misję idzie Kathie (kurr, zapomniałam nazwiska), Percy Jackson i Annabeth Chase. Zgadzacie się?

Percy i Ann przytaknęli, natomiast Kathie wstała.

-Ja uważam, że to Lia powinna pójść na misję. Poza tym w moim śnie... – urwała.

-Lio Jones, czy zgadzasz się iść na misję? - usłyszałam.

Byłam pewna, ze między tymi dwoma zdaniami było coś jeszcze, ale jakbym słyszała tylko połowę narady. Moje myśli skierowane były do Bianci.

-Tak, zgadzam się- powiedziała Bianca.

-Ej, wcale nie chcia... - zamilkłam.

-Więc jest trójka. A czwarty?

Do pokoju wszedł Nico di Angelo, ten chłopak z lasu. I (przyznam się!) podobał mi się.

-Ja. - powiedział i spojrzał prosto na mnie.

Tego wieczoru przyśniła mi się... ehem... no, dziwna wizja. Akcja działa się w domku, nad morzem jak się domyślam. Jedna dziewczynka o czekoladowych włosach i niebieskich oczach malowała obrazek Demeter i Hadesa, trzymających się za ręce i śmiejących. Demeter i Hades?! Przecież się nienawidzili. Do pokoju weszłam... ja, tylko że miałam jakieś... bo ja wiem... dwadzieścia lat? W oczach miałam furię, ale taką dziwną, taką... matczynną.

-Jane Elizabeth di Angelo, co ty sobie wyobrażasz?! Mówiłam, powtarzałam, a ty ciągle nic!

-Mamo, nie możesz o nim zapomnieć. Obiecałaś...

Zauważyłam że starszej mnie po policzkach biegnęły łzy.

-Hades nie zabrał go bez powodu. - powiedziałam starsza ja twardo. - Nico coś przeskrobał.

Odwróciłam się (starsza ja) i powiedziałam cicho, tak cicho, żeby nikt nie usłyszał:

-A ja wiem, co.

Obudziłam się, zlana, nie wiem dlaczego potem. W głowie ciągle miałam sen, to jak powiedziałam imię Nico, tą małą dziewczynkę, która mówiła do mnie mamo.