Rozdział II - A jednak Demeter!

Mimo że był środek nocy poszłam do Wielkiego Domu do Chejrona. Chwilę potem siedziałam już w salonie pijąc gorącą czekoladę.

-Co jest tak ważne, żebyć przychodizłą do mnie o 3 w nocy? Nie mówię, że to źle, ale no cóż...

-Wiem, kto jest moim rodzicem.

-Doskonale! Określił cie? Ktoś to widział? Czy to ktoś ważny? Dlaczego zaatakowały cie potwory?

-Nie. Śniła mi się Demeter. I to ona jest moją matką.

-Mówiła o tym?

-Nie. Tylko powiedziała... Że ja wiem. I miała rację.

-Nie dała żadnego znaku. Nie mamy dowodów.

-Jesteś pewny? - Demeter pojawiła się na środkowym krześle z kubkiem kawy w ręce. Tym razem wyglądała jak gsopodyni. Włosy miała upięte w kok, a jej ubrania były typowo gospodyniowe.

-Demeter! - Chejron wyglądał jakby miał zemdleć.

Demeter machnęła ręką.

-Nie ma co. Jeśli Lia twierdzi, że jets moją córką, to jest moją córką. Chcesz dowodu? To proszę!

Nad moją głową pojawił się dziwaczny znak.

-Czy dziecko może być uznane przez innego boga niż jego rodzic? Nie. - powiedziała Demeter po czym znikła.

Rano Chejron pokazał mi domek Demeter. Mieszkało tam kilkanaście dzieci. Łóżka były zawieszone na ścianach. Pod oknami ustawione były biurka. Resztę zajmowały rośliny w doniczkach. Gdzieniegdzie na ścianach porozwieszane były obrazy mojej matki. I jeszcze jeden ważny szczegół: szafki nocne latały! Zaprzyjaźniłam się z kilkoma dzieci z rodzeństwa. Mieli na imię Kale, Oliver, Emily, Katie, Vectoria i Jake. Katie była grupową domku, bo była najstarsza i najmądrzejsza, Vectoria, Jake i Kale byli w moim wieku, Emily miała 12 lat a Oliver 14. wszystkie te dzieci były... inne. Były spokojne i opanowane. Mówiły, że każda nowa osoba otrzymuje swoją roślinkę. One wprost emanowały spokojem. Ja taka nie byłam. Przypomniało mi się, co Annabeth mówiła o mnie kiedy powiedziałam że chciałabym być dzieckiem Ateny:

''Jesteś zbyt wybuchowa.''

Czy nie byłam zbyt wybuchowa na dziecko Demeter?

Ale nie sprzeczałam się. Byłam wdzięczna, że nie musiałam mieszkać w tamtym zatłoczym domku. Przyszedł czas na śniadanie. Szkoda, ze nie widzieliście Ann kiedy zobaczyła mnie siadającą przy stoliku Demeter! Oczy wyszły jej na wierzch i zrobiła odruch wymiotny. Puściłam jej oczko.

Po południu gadałam z Ann. Rozmawiałyśmy o wszystkim.

-Wiesz, Lia, we wtorek jest niezwykły dzień.

-Serio? Jaki?

-Wiesz, była taka bitwa na Manhattanie, obok Empire State Bilding.

-No tak. Wtedy wszyscy pozasypiali, a ja chodziłam po sklepach i zabierałam co popadnie.

-Nie spałaś?

-Nie.

-Dobra, mniejsza z tym. Wtedy Kronos wypowiedział nam wojnę, ale o tym ci już mówiłam. Otóż Hades, powiedział, że jutro może wskrzesić siedem osób, które zginęły w tej bitwie. Osób po naszej stronie.

-WOW!

-Wybraliśmy Beckendorfa, Sielenę Beauregard...

-To ta co była szpiegem?

-Była szlachetna. I jeszcze parę innych osób. Chodź, przejdziemy się.

Wybrałyśmy się na mały spacer i spotkałyśmy Percy'ego.

-Hej.

-Hej.

-Hej.

-Coś za dużo tego hej.

-Lia, zamknij się.

-Jasne, jasne.

-Annabeth, Chejron cię wołał. Chodzi o... ten dzień.

Ann pobladła. Razem z Percym pobiegli do Wielkiego Domu.

I nagle wielka wiewiórka wyskoczyła mi przed nos. Przynajmniej tak mi się wydawało...

-Jestem Rachel – powiedziała dziewczyna.

-Hejka.

I nagle przypomniało mi się. Otóż taka dziwna sprawa, że od moich 12 urodzin, do moich 15 urodzin nie pamiętałam nic. Aż nagle budzę się w pokoju, wśród matki i ojca, przynajmniej tak mi się wydawało. Im byłam starsza tym wspomnienia sprzed 12 urodzin zaczęły być mniej zrozumiałe, mniej realne. Ale Rachel pamiętałam. Chodziłyśmy razem do szkoły i byłyśmy najkami. Tak, tak mi się wydawało.

-Rachel?

-Tak, a ty niby kto... Lia?!

-Tak!

-Ty tutaj? Nie moge uwierzyć! Spotkanie po latach!

-Hah, nie dramatyzuj, szalona wiewióro.

Rachel wyglądała dziś na bezodmną. Miała swoje dżinsy pomazane flamastrami, i białą koszulkę, ale jej włosy... Bujne loki były na całej twarzy. Błyszczyk schodził z dolnej wargi i sprawiał wrażenie zaschniętego. A oczy miała spuchnięte, jakby nie spała przez ostatnie trzy miesiące.

-Wyglądasz jakby cię tramwaj przejechał – stwierdziłam.

-Tak... Ostatnio dręczą mnie potworne wizje. I trwają trzy dni. Wiesz, budzisz się, wizja, która niby trwa pięć sekund, a potem budzisz się znowu, tyle że trzy dni później.

-O... okropne.

-Acha. Annabeth mówiła ci o jutrzejszym dniu?

-Tak. To ważne dla was?

-Nie wiesz jak bardzo.

-Acha.

Chwila milczenia.

-Kto jest twoją matką.

-D... Dionizos.

Rachel wybuchnęła śmiechem.

-Nie sądziłam, że zmienił płeć!

-Nie! Chodziło mi o... o... o doskonałą Atenę.

-Atena? Nie spodziewałam się. Myślałam, że Afrodyta albo coś.

Zacisnęłam pięści. Dlaczego nie powiedziałam prawdy? Tak jakby jakiś głos w środku wskazywał mi co jest dobre a co złe. Właśnie przybiegła Annabeth.

-Hej, Rachel! Poznałaś już Lię, córkę...

-Twoją siostryczkę? Jasneee. Znamy się i to dobrze.

Ann zmarszczyła czoło.

-Moją siostryczkę? Przecież Lia to córka De...

-Hej, przejdziemy się, co? - wtrąciłam.

-De... Demeter? - nie dała za wygraną Rachel – Przecież Lia mówiła, że jej matka to A...

-Nie dobrze mi się zrobiło. Chodźmy – pociągnęłam je za ręce ale nie chciały się ruszyć.

-Skoro chcesz mnie okłamywać, to równie dobrze możesz mówić, że Percy nie jest synem Posejdona. Te dwie rzeczy są proste jak drut!

-Lia mówiła mi, kto jest jej rodzicem. A ty tylko chcesz mnie wrobić!

-W co?!

-Nie mam kompletnego pojęcia.

Dwie dziewczyny odwróciły się od siebie i już miały odejść, gdy poczułam straszny skurcz w żołądku, i z ziemi wyskoczyły korzenie, łapiąc każdą za nogi.

-Co to... - zapytała Rachel podnosząc się.

Annabeth odwróciła się w moim kierunku.

-To przecież sprawka córki Demeter. Cały czas ci to próbuję wytłumaczyć.

-Ale przecież – Rachel spojrzała na mnie. - Lia?

Westchnęłam, i ten głos który wcześniej poczułam kazał mi teraz wyznać całą prawdę. Więc ją powiedziałam.

-Po co mnie okłamywałaś? - zapytała Rachel.

-Ja... nie... nie wiem.

Chciałam was skłócić, to potrzebne. Czuję to – powiedział mi głos.

-Lia, nie możesz niczego czuć.

-Ja... ja powiedziałam to na głos?! Uwierzcie! Nie! Ten głos! On każe mi...

Ale dziewczyny kręciły głowami. Cały obóz przysłuchiwał się nam. Dziewczyny odeszły, a ja nie chciałam wrócić do domku. Poczułam jak pieką mnie oczy, i zanim popłynęła pierwsza łza, odwróciłam się i pobiegłam do lasu.

W lesie czułam dziwną potrzebę wyżalenia się komuś. To dziwne. Ten głos... Mam przeczucie, że gdzieś go słyszałam.

-Zmarły do ciebie przemawia. - usłyszałam, i z piskiem odwróciłam się. Przede mną stał chłopak: miał brązowe włosy i takie same oczy. Jego twarz była blada, i jakby zmęczona życiem, mimo że chłopak mógł mieć gdzieś ze 14 lat.

-C...c-co? - Nie mógł przecież słyszeć tych głosów.

-Jestem Nico di Angelo. Jestem synem Hadesa. Słyszę to. Słyszę, że zmarły do ciebie mówi.

-Czyli... czyli ty wiesz-sz?

-Wiem co do ciebie mówił. Wiem, że kazał ci skłamać.

Miałam ochotę przytulić tego chłopaka. On mnie rozumiał.

Mądry – podpowiedzało coś, i wiedziałam, ze wypowiedziałam to na głos.

Nico znieruchomiał.

-Rozpoznajesz ten głos, prawda? Powiedz mi. - złapałam go za ramiona. - Powiedz.

-Ten głos... To głos mojej siostry. Bianci di Angelo.

Zamarłam w środku. Dlaczego córka Hadesa, siostra przystojnego chłopaka (tylko cii!) i to na dodatek zmarła, miałaby do mnie przemawiać?